کد ارسال شده به شماره همراه زیر را وارد کنید
{{phoneNumber}}
استان خود را انتخاب کنید
همه استانها
{{ province }}
شادمهر راستین مدرس و فیلمنامهنویس سرشناس که در کارنامه اش آثار مطرحی چون «آفساید» (ساختهی جعفر پناهی) و «امروز» (ساختهی رضا میرکریمی) دیده می شود، در رابطه با شیوع ویروس کرونا و بحث هایی که امروزه در رابطه با مرگ سینما و ظهور اکران آنلاین فیلم ها در جامعه بوجود آمده است به خبرنگار ایران تیک گفت: به نظر من مهمترین دستاورد انسان شهری سینما است. شهروند امروزی حتما به سینما احتیاج دارد. شیوع کرونا و حوادثی از این دست تنها میتواند شکل این احتیاج را متفاوتتر کند. اینکه عده ای یک مقصد شهری داشته باشند و بروند تا یک تصویر ببینند، امکان عوض شدنش خیلی سخت به نظر می رسد. اینکه در یک ساعت مشخصی، یک تعداد آدم، فیلم مشخصی را ببینند. این همان آیین مشترکی است که سینما را می سازد.این قضیه را نمیتوان از یک انسان شهری گرفت.
فیلمنامهنویس "آن مرد آمد" در رابطه با فرضیهی تمایل انسان مدرن به خانهنشینی و اجتماعگریزی گفت: انسان جامعهگریز دیگر انسان شهری نیست.به نظر من ما در زندگی شهری دوست داریم اوقاتمان را با همدیگر بگذرانیم تا بیشتر احساس امنیت کنیم. ما وقتی با هم هستیم احساس امنیت میکنیم.شبکه های اجتماعی هم میتوانند به شکل مجازی این فضا را ایجاد کنند ولی بعد از یک مدت ما به حضور فیزیکی احتیاج پیدا میکنیم. بخواهم به حوادث امروز برگردم باید بگویم اتفاقاتی مانند کرونا میتواند شرایط کمی حضور در سالن های سینما را تحت تاثیر قرار دهد اما شرایط کیفی آن را نه فیلمنامهنویس «به همین سادگی» ضمن موافقت با ایده اکران همزمان فیلمها در سینما ها و وی او ی ها تصریح کرد: به نظر من چیزی شبیه درایوین سینما را ما در آینده بیشتر خواهیم دید. یعنی تماشاگر میتواند در یک فضای خصوصی در یک مجموعه مشخص فیلم خودش را ببیند . مثل بالکن های سالن های اپرا ، جایی که شما میتوانید دو نفره ، چهار نفره و یا به هر عدادی که تصمیم برای فیلم دیدن گرفته اید، به شکل مجموعهای بلیت آن را خریداری کنید و در آن فضای خصوصی فیلم خودتان را تماشا کنید
به نظر من ما بیشتر از اینکه به فیلم احتیاج داشته باشیم به سینما احتیاج داریم .خیلی ها فکر میکنن سینما یعنی فیلم. نه اینها با هم خیلی فرق دارند.سینما یعنی مجموعه ای از فیلم های امروز و گذشته، تماشاچی، خبر و ... که بعد از صنعت دارو و درمان به دومین صنعت درگیر کننده مردم تبدیل شده است .این صنعت فقط فیلم ساختن نیست، همین الان اگر فیلم ساختن متوقف بشود تا ده سال آینده سینما های دنیا برای اکران آثار برای تماشاگران خوراک مناسب خواهند داشت.
فیلمنامهنویس «این زن حرف نمیزند» در رابطه با احتمال گزینشی شدن نمایش فیلمها در سالن سینما اظهار داشت: من فکر نمیکنم چنین اتفاقی بیفتد، چون هنوز هم ۵۰ درصد از درآمد هر فیلم از اکران سینما ها و ۳۰ درصد هم از برنامه های جنبی اکران است که تامین میشود. زمان اکران فیلم مثل یک آیین تولد است. اگر این نقطهی آغاز را از آن بگیریم مثل این است که هرکس هرکجا و هر زمان که دلش میخواهد به دنیا بیاید. نقطه شروع و پایان یک فیلم به اکران مربوط میشود.اینها جز ذات سینما است. سینما یک آیین جمعی است .شما نمیتوانید بگویید که من میخواهم فیلمی تولید کنم که هر کسی در گوشی موبایل خودش آن را تماشا کند .چون سینما از بین میرود.
راستین در ادامه افزود: در نتفیلیکس هم قبل از پخش گسترده فیلمها، برای آن جایگزینی تعیین کردند و گفتند فیلمهایی که به صورت آنلاین پخش میشوند نیز اسکار میگیرند. چون باید حداقل به یک پایان برای این جریان فکر کنند. نمیشود فیلمی خودش را در معرض دیده شدن در روزهای ابتدایی نگذارد و به فکر تایید دیده شدن در پایان اکران نباشد و در حین اکران خبرسازی و فروش محصولات وابسته را هم نداشته باشد. یک بحث مهم اقتصاد است که حداقل به مدت سه سال برای تولید یک فیلم برنامه ریزی می شود. یادمان باشد که به مدت صد سال است بعنوان یک نیاز بشری روی سینما کار شده و یک شبه پدید نیامده است. اگر قرار باشد تغییری بوجود بیاید با شتاب پر سرعت تکنولوژی امروزه حداقل به ۲۰ سال زمان احتیاج است و مطمئن باشید به دنبال راهکاری .خواهند بود که این تنها راه بقای بشر در زندگی شهری را حفظ کنند.
راستین در رابطه با شیوع کرونا و گمانهزنیهایی که درباره مرگ سالنهای سینما در این روزها به میان میآید گفت: تمام هدف سینما در طول تمام سالها این بوده که جوابی به مرگ بدهد و راه و رسم زندگی را به مردم هدیه کند، مگر میشود که خودش بمیرد؟